МАЦУО БАСЁ. ҮН-ТҮНСІЗ ЖҮГІРДІ ТАМШЫЛАР...

* * *

 

Шөп те жым-жырт,  тыншыды,

Кім бар енді еститін

Бетегенің сыбдырын.

 

 

* * *

 

Міне, саған білімпаздық өнеге!

Иісі жоқ гүлге де

Иіп тұрар көбелек.

 

 

* * *

 

Ағаштар көктемгі жаңбырға малшынар,

Бұтақтан бұтаққа

Үн-түнсіз жүгірді тамшылар.

 

 

* * *

 

Көкек ұшты алысқа қанаттарын қаққылап,

Ал дауысы жайылып,

Су бетінде жатты ұзақ.

 

 

* * *

 

Менің аядай бөлмемді сол түнгі,

Терезеден Ай үңіліп,

Төрт бұрышын сәулеге толтырды.

 

 

* * *

 

Гүлдер солады,

Ұшады тұқымы

Көз жасы секілді.

 

 

* * *

 

Жылт-жылт еткен шықтың да

Мұн татитынын ұмытпа.

 

 

* * *

 

Қыстың қаһарына қарамай,

Көбелектің жүрегінен

Қанат өсіп шығады.

 

 

* * *

 

Ай, сен қайда кеттің?

Шым батқан қоңыраудай,

Теңіз түбіне тығылып...

 

 

* * *

 

Той тарқады,

Цикадалар әндерін

баяу ғана айтады.

 

 

* * *

 

Суда ойнаған балықтар

Ұстап алсаң,

Қолыңда еріп кетеді.

 

 

* * *

 

Көбелектің қанаты,

Оят мына даланы,

Күнді күліп қарсы алсын.

 

 

* * *

 

Бұршақтың сатыр-сұтырын естідім.

Мына кәрі емендей

өзгермеген мен ғана.

 

 

* * *

 

Қоштасу жырымды

Желпуішке жазып кетсем деп едім,

Ол да сынды қолымда.

 

 

* * *

 

Тұман мен күзгі жаңбырдан

Фудзи жасырынып тұрса да,

Жүрегімді шат-шадыман етеді.

 

 

* * *

 

Моланың мүк басқан тасының астынан

Өңіңде ме, түсіңде ме,

Дұға айтып, сыбырлайды бір үн.

 

* * *

 

Күзгі алагеуімде

Қас қағымдық ғұмырдың

бос уақыты аш ішекше шұбалар.

 

Аударған Сағыныш Намазшамова