* * *
Шөп те жым-жырт, тыншыды,
Кім бар енді еститін
Бетегенің сыбдырын.
* * *
Міне, саған білімпаздық өнеге!
Иісі жоқ гүлге де
Иіп тұрар көбелек.
* * *
Ағаштар көктемгі жаңбырға малшынар,
Бұтақтан бұтаққа
Үн-түнсіз жүгірді тамшылар.
* * *
Көкек ұшты алысқа қанаттарын қаққылап,
Ал дауысы жайылып,
Су бетінде жатты ұзақ.
* * *
Менің аядай бөлмемді сол түнгі,
Терезеден Ай үңіліп,
Төрт бұрышын сәулеге толтырды.
* * *
Гүлдер солады,
Ұшады тұқымы
Көз жасы секілді.
* * *
Жылт-жылт еткен шықтың да
Мұн татитынын ұмытпа.
* * *
Қыстың қаһарына қарамай,
Көбелектің жүрегінен
Қанат өсіп шығады.
* * *
Ай, сен қайда кеттің?
Шым батқан қоңыраудай,
Теңіз түбіне тығылып...
* * *
Той тарқады,
Цикадалар әндерін
баяу ғана айтады.
* * *
Суда ойнаған балықтар
Ұстап алсаң,
Қолыңда еріп кетеді.
* * *
Көбелектің қанаты,
Оят мына даланы,
Күнді күліп қарсы алсын.
* * *
Бұршақтың сатыр-сұтырын естідім.
Мына кәрі емендей
өзгермеген мен ғана.
* * *
Қоштасу жырымды
Желпуішке жазып кетсем деп едім,
Ол да сынды қолымда.
* * *
Тұман мен күзгі жаңбырдан
Фудзи жасырынып тұрса да,
Жүрегімді шат-шадыман етеді.
* * *
Моланың мүк басқан тасының астынан
Өңіңде ме, түсіңде ме,
Дұға айтып, сыбырлайды бір үн.
* * *
Күзгі алагеуімде
Қас қағымдық ғұмырдың
бос уақыты аш ішекше шұбалар.
Аударған Сағыныш Намазшамова
