***

Ішім толы қазынадай күй кешем,
Жүрегімді жаншытады салмағы.
Мұнша жүкті Құдай неге берді екен
Көп ішінен мені неге таңдады?
Достарым бар, деп қарасам жаныма,
Кейде олар қулығы көп түлкідей.
Кейде менің бұл өмірде барыма
Қарайтындай түрпідей.
Өзегімде өртті ойларым бұлқынса,
Жарқылдаған найзағай да боламын.
Күлімсіреп кейде ноғай жұртымша
Кең даладай достық құшақ жаямын.
Сөз -жебелер оқталғанда маған тік,
Көңіл жасып, үміт өліп шерленем.
Маңдайымнан сыйпай қалса адамдық
Мейірімге киік-көңілім шөлдеген...

МЕН СҮЙМЕЙМІН

Мен сүймеймін!
Сенің асыл үйіңе,
Жүрегіме қайғы оранып кіргенін.
Мен сүймеймін!
Жанымдағы пенделер,
Есімді алған сен екенін білгенін.
Арманым да қол жеткізбес биік боп,
Жүрегімді мұң басқаннан қашпаймын.
Өзегімді өртендірер күйік көп,
Сонда да мен сезімімді ашпаймын!
Сен жылама, сертін сүймес сүйіктім,
Мені тастап жырақтарға кеттің деп.
Зары қалды қайғы менен күйіктің ,
Неменеге ынтызар сен еттің деп.
Сен қайғырма! Киік келер қырларға,
Теңіз тасып, толқын ойнар жағада .
Жан азабын кірпіштердей соғамын
Сенен қашқан жүрек-киік жырларға.
Айтқан едің. Жыр болса егер қалауың:
"Кетер болсаң, жақындама, кет енді".
Жыр-жүрегім "сен" деп соққан жалауын,
Желбіретіп бұл өмірден өтер-ді...

МЕНІҢ ДАУСЫМ ТАСТАРДАН ДА ШЫҒАДЫ...

«Жалған дүние, аяр дүние, сыяр маған,
Мен сыймаспын, дүниеге, сыймаспын...»
Насими

Кейде осы ойларыма сыймаймын,
Ми-санамды біреу мүжіп жатқандай.
Кейде өзімді азапқа сап қинаймын
Түпсіз терең тұңғиыққа батқандай.
Адамдардан өзім безген шақтар бар,
Менен үркіп қашты қанша пенделер.
Мені алда шақырады ақ таңдар,
Ал өсектер ескен желмен тербелер.
Мен танимын табиғаттың дауысын,
Аталарым мінген аттың тұяғын.
Менің жаным қылдай нәзік қауырсын
Дала үнін жырларыма құямын.
Дала даусы,
Ғасырлармен үндескен,
Сол бір дауыс құлағымда тұрады,
Даламенен дала болып тілдескем.
Менің даусым тастардан да шығады,
Жүрегімнің жомарттығы қазына.
Небір ұсақ пендеге де ырзамын,
Өкпе мен мұң өткен күнге базына.
Тағдыр маған ұсынса егер тұз-дәмін,
Сөздер де бар суықтығы ақ қардай.
Мұз демімен мені үсітіп жатқандай,
Достар да бар тасадағы тас атар,
Көріскенде – тілектері мақпалдай.
Биік қойдым өлең деген өлшемді,
Өмірім тек адалдықпен өлшенді.
Сыймай жатсам, кінәлама, достарым
Пақыр ақын... атанайын ең соңғы!..

СЕН ДЕГЕНДЕ

Сен дегенде қызғалдақтай жайнадым,
Айлы түнде өзің жайлы ойладым.
Көрмедің.
Бұлбұл құстай бақшаларда сайрадым,
Сезімімнің ай қалқыды қаймағын.
Көрмедің.
Көздерімді жылылыққа толтырып
Жырлар жаздым елестетіп шолпыны.
Көрмедің.
Шілдедегі судай болып қайнадым
Ошақтағы оттай болып лауладым.
Көрмедің.
Алыстардан жеттім саған сағына
Құшақ ашып келдім тағы жаныңа
Көрмедің.
Суықтығың мұң толтырып жылатты
Сезінбедім сенен ешбір шуақты.
Хош, не қайыр,
Сен оны да көрмедің...

ЖҮРЕГІМ МЕНІҢ...

Асау аттай шапқылаған жүрегім,
Сабырға да бас ұрмайтын шағы бар.
Жүрегімнің түсіндей бұл реңім
Мұздаса ол, реңінің қары бар.
Асау аттай жүрегімді қозғама,
Жіберме оны теңізге де тауларға.
Кейде оттай жанып кете жаздаған
Тепіріштің тасы оған ауғанда.
Асау аттай жүрегімде дауыл бар,
Жалғандықтың бет пердесін ұнатпас.
Бұл жүрегім мұңнан ғана ауырлар
Жылар өзі, өзгелерді жылатпас.
Бұл жүрегім сезім сырды аялар,
Тамырымда бүлкілдейді бір ағын.
Жүрегім тек махаббатты саялар
Сүйсем егер жүрегіммен сүйемін.
Асау жүрек, адал жүрек жүрегім,
Жүрегімді мазалама пенделер.
Жүрегімнің дүрсілінен білемін
Жүрегімнің кілтін ашып кім келер?!

Аударған Маржан Ершу